ប្រវត្តិរបស់តេងស៊ាវភីងបិតាកំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ចចិន ទ្រឹស្តីរបស់លោក ទាំង ៧ ដែលអាចធ្វើការពិចារណារអប់រំខ្លួនឯង
I-ជីវៈប្រវត្តិសង្ខេបរបស់លោក តេងស៊ាវភីង
តេង ស៊ាវភីង កើតនៅឆ្នាំ១៩០៤ នៅក្នុងត្រកូលអ្នកមានមធ្យមមួយ នៅស្រុកគ័ងអាន ខេត្តស៊ីឈ័ន។ នៅពេលនោះចិនស្ថិតក្រោមការដឹកនាំនៃរាជវង្សឆេង (Qing) ហើយសែស្រឡាយនៃត្រកូលតេង ធ្លាប់ជាអ្នកមានកូនចៅធ្វើជាមន្រ្តី ហេតុដូច្នេះហើយបានជាឪពុករបស់តេង ស៊ាវភីង បានខិតខំផ្ចុងផ្តើមកូនឲ្យបានរៀនសូត្រ ក្នុងក្តីស្រមៃចង់ឃើញកូនប្រុសក្នុងត្រកូលបានក្លាយជាមន្រ្តីខ្ពស់។
ក៏ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលតេង ស៊ាវភីង ទើបនឹងចាប់ផ្តើមចូលរៀននៅសាលាបានមួយឆ្នាំ រាជវង្សឆេងត្រូវដួលរលំ នៅក្នុងបដិវត្តន៍ឆ្នាំ១៩១១។ របបរាជានិយមត្រូវគេរំលាយចោល ជំនួសមកវិញដោយរបបសាធារណរដ្ឋ ហើយមុខងារជាមន្រ្តីក៏ត្រូវគេលុបចោល។ តែទោះជាយ៉ាងណា ឪពុករបស់តេង ស៊ាវភីង មិនបានបោះបង់ចោលគំនិតចង់ឲ្យកូនទទួលបានការរៀនសូត្រខ្ពង់ខ្ពស់នោះដែរ។
ដោយការប្រឹងប្រែង ភាពឆ្លាតវៃ ព្រមទាំងការទំនុកបម្រុងពីឪពុក តេង ស៊ាវភីង បានប្រឡងជាប់ជាបន្តបន្ទាប់ រហូតដល់ថ្នាក់វិទ្យាល័យ ហើយនៅឆ្នាំ១៩១៩ តេង ស៊ាវភីង មានឱកាសថ្មីមួយទៀត គឺការបន្តការសិក្សានៅបរទេស។ នៅពេលនោះ អ្នកមានម្នាក់នៅខេត្តស៊ីឈ័ន ដែលធ្លាប់បានទៅរៀននៅប្រទេសបារាំង បានបង្កើតអាហារូបករណ៍ពិសេសមួយ ដើម្បីជួយអ្នកស៊ីឈ័នឲ្យបានទៅបន្តការសិក្សានៅបារាំងដូចខ្លួន។ អ្នកចង់ទទួលអាហារូបករណ៍ត្រូវប្រឡងចូលថ្នាក់ត្រៀមដែលមានរយៈពេលមួយឆ្នាំមុននឹងប្រឡងយកអាហារូបករណ៍។
តេង ស៊ាវភីង បានប្រឡង់ជាប់ចូលថ្នាក់ត្រៀម ក៏ប៉ុន្តែ ដោយមិនសូវពូកែខាងភាសាបរទេស តេង ស៊ាវភីង ប្រឡងមិនជាប់ខាងភាសាបារាំង ហើយក៏ត្រូវទទួលបរាជ័យក្នុងការប្រឡងយកអាហារូបករណ៍។ ក៏ប៉ុន្តែ ឪពុករបស់តេង ស៊ាវភីងសុខចិត្តចំណាយលុយផ្ទាល់ខ្លួនធ្វើម៉េចឲ្យតែកូនអាចចេញទៅបន្តការសិក្សានៅប្រទេសបារាំង។
នៅឆ្នាំ១៩២០ ក្នុងវ័យត្រឹមតែ ១៦ឆ្នាំ តេង ស៊ាវភីង រួមជាមួយកូនសិស្សប្រមាណជា ៨០នាក់ផ្សេងទៀត បានឡើងកប៉ាល់ ធ្វើដំណើរចាកចេញពីប្រទេសកំណើត ឆ្ពោះទៅកាន់ប្រទេសបារាំង។ នៅពេលនោះ ការធ្វើដំណើរពីចិនទៅបារាំង ត្រូវចំណាយពេលរហូតដល់រាប់ខែ ហើយត្រូវឈប់សំចតតាមផ្លូវជាច្រើនកន្លែង ដោយកន្លែងឈប់សំចតទីមួយគឹនៅក្រុងសៀងហៃដែលជាសម្បុកនៃជនបរទេសស្បែកស។
នៅសៀងហៃ តេង ស៊ាវភីង បានសង្កេតឃើញជនជាតិចិន ដែលជាម្ចាស់ស្រុក ត្រូវពួកបរទេសមើលងាយមើលថោកដូចទាសករ ហើយទិដ្ឋភាពបែបនេះក៏កើតមានដែរ នៅតាមទីកន្លែងផ្សេងទៀត ដូចជា ហុងកុង វៀតណាម សិង្ហបុរី និងស្រីលង្កា ដែលកប៉ាល់របស់តេង ស៊ាវភីងត្រូវឈប់សំចត។ រូបភាពនៃភាពអយុត្តិធម៌អស់ទាំងនេះបានដក់ជាប់នឹងផ្នត់គំនិតរបស់តេង ស៊ាវភីង ក៏ដូចជាកូនសិស្សចិនផ្សេងទៀត ហើយវាជាឫសគល់មួយ នៃផ្នត់គំនិតបដិវត្តន៍របស់តេងស៊ាវភីងនៅពេលក្រោយមកទៀត។
ទៅដល់បារាំង តេង ស៊ាវភីង បានទៅរៀននៅឯតំបន់ណរម៉ង់ឌី (ខាងជើងប្រទេសបារាំង) ហើយដូចជាកូនសិស្សចិនភាគច្រើនផ្សេងទៀត តេង ស៊ាវភីង ត្រូវរៀនបណ្ដើ និងធ្វើការបណ្ដើ ដើម្បីយកលុយចិញ្ចឹមជីវិត។ នៅពេលនោះ បារាំងទើបនឹងងើបចេញពីសង្រ្គាមលោកលើកទី១ ហើយសេដ្ឋកិច្ចកំពុងស្ថិតក្នុងស្ថានភាពដុនដាបខ្លាំង។ តម្លៃទំនិញសព្វសារពើក៏ខ្ពស់ ហើយការងារក៏ពិបាករក។ ការងារដែលកូនសិស្សចិនអាចរកបានធ្វើ គឺសុទ្ធសឹងជាការងារប្រើកម្លាំងទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលតិចហើយគ្មានភាពថ្លៃថ្នូរដែលជនជាតិបារាំងមិនចង់ធ្វើ។
ប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានេះ និស្សិតចិនជាច្រើននាក់បាននាំគ្នាធ្វើបាតុកម្មនៅមុខស្ថានតំណាងចិន ក្នុងក្រុងប៉ារីស ដើម្បីទាមទារឲ្យរដ្ឋាភិបាលជួយគិតគូរដល់ជីវភាពរបស់ពួកគេ ក្នុងហេតុផលថា អ្វីដែលពួកគេកំពុងធ្វើនៅបារាំង គឺរៀនសូត្រយកចំណេះដឹងទៅជួយអភិវឌ្ឍប្រទេស។ ក៏ប៉ុន្តែ ការទាមទាររបស់ពួកគេត្រូវបានតំណាងរដ្ឋាភិបាលចិនធ្វើមិនដឹងមិនឮ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត មេដឹកនាំបាតុកម្មខ្លះត្រូវបានប៉ូលិសបារាំងចាប់ខ្លួន ដោយខ្លះត្រូវបានបណ្តេញឲ្យទៅកាន់ប្រទេសចិនវិញ។
កំហឹងនឹងរដ្ឋាភិបាលបានធ្វើឲ្យនិស្សិតចិនខ្លះកើតគំនិតចង់ផ្លាស់ប្តូររដ្ឋាភិបាលចិននៅពេលនោះ ដែលពួកគេគិតថា ជារដ្ឋាភិបាលដែលកំសាក គ្មានសមត្ថភាព និងមិនគិតគូរពីធនធានមនុស្ស ដែលជាទំពាំងស្នងឫស្សី។ នៅក្នុងបរិបទនោះហើយ ដែលនិស្សិតចិនមួយចំនួនធំ ក្នុងនោះ ក៏រួមមានទាំង តេង ស៊ាវភីងផង ចាប់ផ្តើមមានទំនោរទៅរកមនោគមន៍វិជ្ជាកុម្មុយនិស្ត ដែលជាមនោគមន៍វិជ្ជាកំពុងតែរីកដុះដាលខ្លាំង នៅក្នុងប្រទេសបារាំង ក៏ដូចជា នៅក្នុងប្រទេសផ្សេងទៀតនៅអឺរ៉ុប។ នៅឆ្នាំ១៩២១ តេង ស៊ាវភីង បានចូលជាសមាជិកចលនាយុវជនចិនកុម្មុយនិស្តប្រចាំតំបន់អឺរ៉ុប ហើយបានជួប និងស្គាល់និស្សិតចិនមួយរូប ដែលក្រោយមកក្លាយជាឥស្សរជនដ៏សំខាន់មួយរូប នៃបដិវត្តន៍កុម្មុយនិស្តចិនគឺជូអេនឡាយ។
តាមការពិតទៅ នៅក្នុងប្រទេសបារាំង តេង ស៊ាវភីង មិនបានរៀនសូត្រជាប់លាប់នោះទេ ដោយសារតែរវល់ធ្វើការ។ ការងារភាគច្រើន តម្រូវឲ្យតេង ស៊ាវភីង ត្រូវផ្អាកការសិក្សា។ រហូតទាល់តែដល់ពេលធ្វើការសន្សំលុយបានខ្លះហើយ ទើបត្រឡប់ទៅរៀនវិញ។ ក៏ប៉ុន្តែ ក្រោយពីរត់ចុះរត់ឡើងជាច្រើនដង សាលារៀនក៏លែងទទួលឲ្យចូលរៀន ចំណែកឯរោងចក្រធ្លាប់ធ្វើការក៏លែងទទួលឲ្យធ្វើការ។ នៅទីបំផុតទៅ តេង ស៊ាវភីង ត្រូវដើរទាត់ខ្យល់ នៅស្រុកបារាំង។ នៅពេលនោះហើយ ដែលតេង ស៊ាវភីង ចាប់ផ្តើមចំណាយពេលច្រើន ទៅលើការសិក្សាមនោគមន៍វិជ្ជាកុម្មុយនិស្ត ព្រមទាំងមានពេលចូលរួមក្នុងចលនាយុវជនកុម្មុយនិស្តអឺរ៉ុប។
នៅខែមិថុនាឆ្នាំ១៩២៣ តេង ស៊ាវភីង បានចូលធ្វើការនៅការិយាល័យកុម្មុយនិស្តអឺរ៉ុប ប្រចាំក្រុងប៉ារីស។ នៅទីនោះ តេង ស៊ាវភីង ធ្វើការក្រោមបង្គាប់របស់ ជូ អេនឡាយ ហើយការងារដ៏សំខាន់មួយ ក្នុងចំណោមកិច្ចការដែល តេង ស៊ាវភីងធ្វើ គឺការបោះពុម្ពកាសែតជាភាសាចិន ដែលគេដាក់ឈ្មោះថា “ជីគ័ង” (មានន័យថា “ពន្លឺក្រហម”)។
ធ្វើការបានមួយឆ្នាំ នៅខែកក្កដា ឆ្នាំ១៩២៤ តេង ស៊ាវភីង ដែលមានវ័យត្រឹមតែ ២០ឆ្នាំ ត្រូវបានបក្សកុម្មុយនិស្តចិនទទួលឲ្យចូលជាសមាជិកពេញសិទ្ធិ ព្រមទាំងទទួលបាននូវការតែងតាំងឲ្យធ្វើជាសមាជិកក្រុមប្រឹក្សាប្រតិបត្តិនៃចលនាយុវជនកុម្មុយនិស្តចិនប្រចាំតំបន់អឺរ៉ុប។ តេង ស៊ាវភីង បានចាកចេញពីប្រទេសបារាំងទៅម៉ូស្គូ នៅឆ្នាំ១៩២៥ មុននឹងវិលត្រឡប់ទៅកាន់ប្រទេសចិនវិញ នៅចុងឆ្នាំ១៩២៧។ ហើយក្រោយមកបានក្លាយជាអ្នករៀបចំនយោបាយ និងយោធាឈានមុខគេនៅក្នុង Jiangxi សូវៀត ដែលជាតំបន់កុម្មុយនិស្តស្វយ័តមួយនៅភាគនិរតីនៃប្រទេសចិនដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងឆ្នាំ ១៩២៧ដោយលោកម៉ៅ សេទុង។ចាប់ពីពាក់កណ្តាលទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៥០ តេងគឺជាអ្នកបង្កើតគោលនយោបាយសំខាន់ទាំងក្នុងកិច្ចការបរទេស និងក្នុងស្រុក។ លោកបានក្លាយជាសម្ព័ន្ធមិត្តយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយមេដឹកនាំនិយមអនុវត្តជាក់ស្តែងដូចជា Liu Shaoqiដែលសង្កត់ធ្ងន់លើការប្រើប្រាស់ការលើកទឹកចិត្តខាងសម្ភារៈ និងការបង្កើតឥស្សរជនបច្ចេកទេស និងអ្នកគ្រប់គ្រងដែលមានជំនាញក្នុងដំណើរស្វែងរកការអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសចិន។ ដូច្នេះហើយតេង ស៊ាវភីងបានចូលមកក្នុងជម្លោះកាន់តែខ្លាំងឡើងជាមួយលោកម៉ៅ សេទុងដែលសង្កត់ធ្ងន់លើគោលនយោបាយសមភាព និងការសាទរបដិវត្តន៍ជាគន្លឹះនៃកំណើនសេដ្ឋកិច្ច ផ្ទុយទៅនឹងការសង្កត់ធ្ងន់របស់តេងលើផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់បុគ្គល។ លោកម៉ៅ និងតេង ស៊ាវភីងបានចែកផ្លូវគ្នាក្នុងទស្សវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៦០ ខណៈដែលពួកគេមិនយល់ស្របលើយុទ្ធសាស្រ្តនៃការអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ច និងគោលនយោបាយផ្សេងទៀត។ ទំនៀមទម្លាប់របស់លោកតេង ដែលបង្កប់នៅក្នុងសុន្ទរកថាដ៏ល្បីរបស់គាត់ថា “វាមិនសំខាន់ថាពួកវាជាឆ្មាខ្មៅ ឬឆ្មាសទេ ដរាបណាវាអាចចាប់កណ្ដុរ ពួកវាជាគឺឆ្មាល្អ។ លោកម៉ៅក៏អន់ចិត្តនឹងលោកតេងចំពោះការសម្រេចចិត្តដោយមិនពិគ្រោះជាមួយលោកដែរ ហើយគាត់បានស្តីបន្ទោសលោកតេងនៅចំពោះមុខកិច្ចប្រជុំបក្សឆ្នាំ១៩៦១។
គិតត្រឹមឆ្នាំ១៩៧១ម៉ៅសេទុងបានកម្ចាត់គូប្រជែងរបស់ខ្លួនស្ទើរតែទាំងអស់នៅក្នុងជួរថ្នាក់ដឹកនាំបក្សកុម្មុយនិស្តចិន។ តេង ស៊ាវពីងត្រូវបានគេដកតំណែង និងបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើស្រែដើម្បីលត់ដំខ្លួន។ចំណែកឯមេដឹកនាំកងទ័ពដ៏មានអំណាច គឺ លីន ពៀវក៏ត្រូវស្លាប់ក្នុងការធ្លាក់យន្តហោះ ពេលរត់គេចខ្លួនក្រោយពីរងការចោទប្រកាន់ថាបានប៉ុនប៉ងធ្វើរដ្ឋប្រហារទម្លាក់ម៉ៅសេទុង។ក៏ប៉ុន្តែ ការប្រជែងដណ្តើមអំណាចគ្នាក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំកន្លងទៅនោះបានធ្វើឲ្យសេដ្ឋកិច្ចចិនត្រូវធ្លាក់ក្នុងសភាពយ៉ាងសែនដុនដាបងើបមុខមិនរួច។តាមការពិត នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំទៅនេះថ្វីដ្បិតតែម៉ៅសេទុងគិតគូរខ្លាំងតែពីរឿងនយោបាយ ជាពិសេសពីការបោសសម្អាតផ្ទៃក្នុងបក្ស ដើម្បីពង្រឹងអំណាចផ្ទាល់ខ្លួនក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងពេលជាមួយគ្នាម៉ៅសេទុងក៏បន្តចិញ្ចឹមចិត្តចង់អភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចជាតិឲ្យបានរីកចម្រើនផងដែរ។
នៅក្រោយពីបានកម្ចាត់គូប្រជែងនិងពង្រឹងអំណាចយ៉ាងរឹងមាំក្នុងដៃហើយម៉ៅសេទុងក៏បានចាប់ផ្តើមងាកមកគិតគូរស្តារសេដ្ឋកិច្ចវិញម្តងតែនៅពេលនោះ ម៉ៅសេទុងត្រូវប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដ៏ធំមួយគឺការខ្វះខាតធនធានមនុស្សដោយសារតែបដិវត្តន៍វប្បធម៌បានធ្វើឲ្យមន្រ្តីមានសមត្ថភាពល្អៗមួយផ្នែកធំត្រូវបានគេកម្ចាត់ចោលដោយខ្លះត្រូវស្លាប់ ហើយខ្លះទៀតត្រូវបានដកតំណែងឬបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើការនៅតាមជំរំលត់ដំ។ដើម្បីចាត់ចែងបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចម៉ៅសេទុងរំពឹងលើមនុស្សជំនិតចុងក្រោយ គឺជូ អេនឡាយ ដែលពេលនោះជូ អេនឡាយមានតំណែងជានាយករដ្ឋមន្រ្តី។ ក៏ប៉ុន្តែ ជូ អេនឡាយ ដឹងច្បាស់ថាដើម្បីអាចស្តារសេដ្ឋកិច្ចឲ្យងើបចេញពីវិបត្តិវិញបានគឺចាំបាច់ត្រូវតែហៅមន្រ្តីមានសមត្ថភាពឲ្យចូលមកធ្វើការវិញ។
ក្រោយមកនៅឆ្នាំ១៩៧៣ លោកតេង ស៊ាវភីង ត្រូវបាននាំយកមកទីក្រុងប៉េកាំងវិញ ហើយបានតែងតាំងជាឧបនាយករដ្ឋមន្ត្រីឡើងវិញ បន្ទាប់ពីមានការបង្រួបបង្រួមកម្លាំងនយោបាយឡើងវិញ។ សមត្ថភាព និងជំនាញរបស់លោក តេង ត្រូវបានគេវាយតម្លៃខ្ពស់នៅក្នុងភាពជាអ្នកដឹកនាំរបស់ចិន ហើយលោកក៏បានចូលកាន់តួនាទីសំខាន់ៗយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ នៅខែមេសាឆ្នាំ១៩៧៤ លោកបានធ្វើដំណើរទៅទីក្រុងញូវយ៉ក ដើម្បីថ្លែងសុន្ទរកថាក្នុងសម័យប្រជុំពិសេសរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ដែលក្នុងនោះលោកបានពន្យល់ពីទ្រឹស្តីរបស់លោកម៉ៅអំពី “ពិភពទាំងបី” ។នៅពេលដែលនាយករដ្ឋមន្ត្រី ជូ អេនឡាយ ត្រូវសម្រាកព្យាបាលនៅមន្ទីរពេទ្យក្រោយខែឧសភា ឆ្នាំ ១៩៧៤ បន្ទុកនៃការដឹកនាំ និងការគ្រប់គ្រងបានធ្លាក់ចុះនៅលើស្មារបស់លោកតេង ស៊ាវភីង កាន់តែខ្លាំងឡើង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ការខ្នះខ្នែងរបស់លោកតេង ស៊ាវភីងក្នុងការអនុវត្ត “ទំនើបភាវូបនីយកម្មចំនួនបួន” និងកំណែទម្រង់នយោបាយបានផ្តាច់ខ្លួនម៉ៅ និងនយោបាយផ្សេងទៀតដែលដឹកនាំដោយភរិយារបស់ម៉ៅគឺលោកស្រី ឈៀង ឈីង។
ក្នុងប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយរបស់លោកតេង ស៊ាវភីងបានជំរុញឱ្យមានការជជែកដេញដោលគ្នានៅក្នុងបក្សកុម្មុយនិស្តលើតម្រូវការដើម្បីធ្វើឱ្យមានតុល្យភាពកំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ចជាមួយនឹងស្ថិរភាពនយោបាយ ប៉ុន្តែមិនអាចដាក់ផែនការបញ្ចុះបញ្ចូលឱ្យមានស្ថិរភាពបានឡើយ។ នៅពេលដែលសុខភាពរបស់ តេង ស៊ាវភីងបាននឹងកំពុងធ្លាក់ចុះទ្រុឌទ្រោម បុរសដ៏មានឥទ្ធិពលនេះត្រូវបានដកឃ្លាចេញពីតួនាទីរបស់ខ្លួនក្នុងការសម្រេចចិត្ត ។ ការបង្ហាញខ្លួនជាសាធារណៈចុងក្រោយរបស់គាត់គឺក្នុងអំឡុងពេលពិធីបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មីនៅដើមឆ្នាំ១៩៩៤ ហើយនៅថ្ងៃទី១៩ ខែកុម្ភៈឆ្នាំ១៩៩៧លោកតេង ស៊ាវពីងបានទទួលមរណភាពនៅក្នុងអាយុ៩២ ឆ្នាំ។
លោកតេង ស៊ាវភីងជាវីរបុរសដែលមានស្នាដៃជាច្រើន ខណៈគេបានហៅលោកថាបិតាកំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ចចិននៅក្នុងការអនុវត្តគោលនយោបាយផ្ទាល់ខ្លួន សម្រាប់ការអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសចិន។ លោក តេង ស៊ាវភីង បានបង្កើតកំណែទម្រង់សំខាន់ៗនៅក្នុងស្ទើរតែគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវិតនយោបាយ សេដ្ឋកិច្ច និងសង្គមរបស់ប្រទេសចិន។
កំណែទម្រង់សង្គមដ៏សំខាន់បំផុតរបស់លោកគឺជាការរៀបចំផែនការគ្រួសារដ៏តឹងរ៉ឹងបំផុត«គោលនយោបាយកូនមួយ» ដើម្បីគ្រប់គ្រងចំនួនប្រជាជនដែលកំពុងកើនឡើងរបស់ប្រទេសចិន។ លោកបានបង្កើតការគ្រប់គ្រងសេដ្ឋកិច្ចវិមជ្ឈការ និងផែនការរយៈពេលវែងប្រកបដោយហេតុផល និងអាចបត់បែនបាន ដើម្បីសម្រេចបាននូវកំណើនសេដ្ឋកិច្ចប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព និងការគ្រប់គ្រង។ ក្នុងកិច្ចការបរទេស លោកតេង ស៊ាវភីងបានពង្រឹងទំនាក់ទំនងពាណិជ្ជកម្ម និងវប្បធម៌របស់ចិនជាមួយលោកខាងលិច ហើយបើកសហគ្រាសចិនសម្រាប់ការវិនិយោគបរទេស។ លោកតេង ស៊ាវពីង បានស្ដារប្រទេសចិនឡើងវិញនូវស្ថិរភាពក្នុងស្រុក និងកំណើនសេដ្ឋកិច្ច បន្ទាប់ពីគ្រោះមហន្តរាយនៃបដិវត្តន៍វប្បធម៌។ ក្រោមការដឹកនាំរបស់លោកប្រទេសចិនទទួលបានកំណើនសេដ្ឋកិច្ចយ៉ាងឆាប់រហ័ស ស្តង់ដារនៃការរស់នៅ ការកើនឡើងគួរឱ្យកត់សម្គាល់នូវសេរីភាពផ្ទាល់ខ្លួន និងវប្បធម៌ និងការរីកលូតលាស់ទំនាក់ទំនងទៅនឹងសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោក។ លោកតេង ស៊ាវភីងក៏បានចាកចេញទៅជំនួសរដ្ឋាភិបាលផ្តាច់ការស្រាល ដែលនៅតែប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះការគ្រប់គ្រងដោយបក្សតែមួយរបស់ CCP ទោះបីជាវាពឹងផ្អែកលើយន្តការទីផ្សារសេរី ដើម្បីប្រែក្លាយប្រទេសចិនទៅជាប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ក៏ដោយ៕
II-ទ្រឹស្តីរបស់ តេង សៀវភីង ទាំង ៧ ដែលអាចធ្វើការពិចារណារអប់រំខ្លួនឯង កុំឲ្យភ្លេចខ្លួនឯងថាជាអ្វី មកពីណា ហើយដើម្បីអ្វី?
១. នៅពេលបក្សីមានជីវិត ពួកវាស៊ីសត្វល្អិតជាអាហារ ប៉ុន្តែពេលវាងាប់ វាក៏ត្រូវសត្វល្អិតស៊ីជាអាហារវិញដូចគ្នា។
២. ដើមឈើមួយដើមអាចយកទៅធ្វើឈើគូសបានរាប់លានដើម ប៉ុន្តែឈើគូសតែមួយដើមក៏អាចដុតដើមឈើក្នុងព្រៃរាប់លានដើមដូចគ្នា។
៣. ចូរកុំមើលរំលងមនុស្សដែលតូចទាបជាងអ្នក ដោយសារគិតថាខ្លួនឯងធំខ្ពស់។ កុំមើលរំលងអតិថិជនតូចតាច ដោយមើលមិនឃើញពីគុណតម្លៃរបស់ពួកគេ ព្រោះនៅថ្ងៃមួយគេអាចក្លាយជាអតិថិជនធំម្នាក់របស់យើងក៏ថាបាន។
៤. កុំគិតថាយើងរឹងមាំ គ្មានថ្ងៃឈឺថ្កាត់ ដោយសារអាយុនៅតិច ត្បិតរណ្ដៅបញ្ចុះសពមិនមែនមានសម្រាប់តែមនុស្សចាស់នោះទេ ប៉ុន្តែគឺសម្រាប់មនុស្សស្លាប់ទូទៅ។
៥. កុំគិតថាខ្ញុំមានហើយចាយលុយដូចក្រដាស ព្រោះថ្ងៃណាមួយលុយតែ១ម៉ឺនរៀលអាចមានតម្លៃខ្លាំងណាស់នៅពេលអ្នកធ្លាក់ខ្លួនមែនទែន។
៦. ក្នុងជីវិតនេះគ្មានអ្វីស្ថិតស្ថេរទេ ធំក៏អាចក្លាយជាតូច មានក៏អាចក្លាយជាក្រ រឹងមាំក៏អាចប្រែជាទ្រុឌទ្រោម។ គ្មាននរណារស់បានអមតៈនោះទេ ដូច្នេះត្រូវចាំទុកថា “កុំភ្លេចខ្លួន កុំឈ្លក់វង្វេងខ្លួនឯង” ហើយរឹតតែសំខាន់គឺហាមប្រមាថជាមួយជីវិតតទៅទៀត។
៧. បើទោះបីមិនទំនេរយ៉ាងណា ក៏ត្រូវមើលថែខ្លួនឯងឲ្យល្អ។ មិនថាពេលខ្លះពិបាកទាក់ទងជាមួយមិត្តភក្ដិ តែត្រូវនឹកដល់គ្នាជានិច្ច។ ពេលថ្ងៃផឹកទឹកឲ្យបានច្រើន ពេលយប់ផឹកទឹកឲ្យតិច មួយថ្ងៃកុំផឹកកាហ្វេលើសពី២កែវ។
១. រឿង ៣ យ៉ាងដែលគួរបំភ្លេច៖
- រឿងអាយុ
- រឿងដែលកន្លងហួស
- រឿងដែលនាំទុក្ខដល់អ្នកដទៃ
២. ៤ យ៉ាងដែលត្រូវមាន ៖
- មានមនុស្សដែលស្រឡាញ់អ្នកដោយចិត្ត
- មានមិត្តដែលយល់ចិត្ត
- មានការងារធ្វើ
- មានផ្ទះសម្បែងសមរម្យ
៣. ៦ យ៉ាងដែលមិនគួរធ្វើ៖
- ឃ្លានហើយតែមិនញ៉ាំ
- ស្រេកទឹកតែមិនផឹកទឹក
- ងងុយហើយតែមិនព្រមគេង
- ហត់ហើយតែមិនសម្រាក
- ឈឺហើយតែមិនព្យាបាល
- ចាស់ហើយទើបស្ដាយក្រោយ
៤. ៧ យ៉ាងដែលមានតម្លៃខ្ពស់ជាងលុយ
- ការដែលបានកើតជាមនុស្ស
- ការបានយល់ពីសាសនា
- ការមានកល្យាណមិត្តល្អ
- ការមានភាពសុចរិតជានិស្ស័យ
- ការមានចិត្តមិនឫស្យា
- ការមានពេលវេលាសម្រាប់មនុស្សជាទីស្រឡាញ់
- ការចេះស្គាល់ពាក្យថា “គ្រប់គ្រាន់”
៥. ២ យ៉ាងមានតម្លៃមិនអាចកាត់ថ្លៃបាន៖
- សុខភាពផ្លូវកាយ
- សុខភាពផ្លូវចិត្ត
៦. ទុក្ខ ៣ យ៉ាង៖
- លះបង់មិនបាន
- ចាញ់គេមិនបាន
- លែងអ្វីមួយមិនបាន
៧. ទ្រព្យសម្បត្តិដ៏មានតម្លៃ ៦ យ៉ាង៖
- រាងកាយ
- ចំណេះដឹង
- ក្ដីស្រមៃ
- ទស្សនៈគតិ
- ភាពជឿជាក់
- ភាពក្លាហាន
សូមអរគុណដល់ម្ចាស់អត្ថបទដើម : តេង ស៊ីវភីង